Oscar Niemeyer Soares Filho

 Aρχιτέκτονας

Βιογραφία

Ο Όσκαρ Νιεμάιερ (, 15 Δεκεμβρίου 1907 – 5 Δεκεμβρίου 2012) ήταν αρχιτέκτονας, του Μοντέρνου Κινήματος της Βραζιλίας.

Γεννήθηκε στο Ρίο ντε Τζανέιρο από εύπορη οικογένεια: ο πατέρας του είχε τυπογραφείο κι ο αδελφός του αργότερα έγινε γιατρός διεθνούς φήμης. Το γερμανικό του επίθετο, με το οποίο αργότερα θα γίνει γνωστός, το οφείλει στη γιαγιά του, Βραζιλιανή με καταγωγή από το Ανόβερο.

Το 1928 νυμφεύθηκε την Ανίτα Μπάλντο. Τελείωσε το Barnabitas College και το 1930 εισάχθηκε στην Εθνική Σχολή Καλών Τεχνών (Escola Nacional de Belas Artes) για να σπουδάσει Αρχιτεκτονική. Το 1934 γεννήθηκε η κόρη του Άννα Μαρία. Πριν τελειώσει τη σχολή μπαίνει ως μαθητευόμενος στο γραφείο του Λούσιο Κόστα (Lucio Costa), ενός από τους ιδρυτές του Μοντέρνου Κινήματος στη Βραζιλία. Η δουλειά του δεν έχει κάτι το ιδιαίτερο να επιδείξει μέχρι το 1936. Τότε συναντάει το Λε Κορμπυζιέ που έρχεται ως σύμβουλος για το κτίριο του υπουργείου παιδείας που είχε αναλάβει το γραφείο του Κόστα. Είναι μια γνωριμία που θα τον επηρεάσει βαθύτατα και θα τον αλλάξει εντελώς. Αρχίζει να σχεδιάζει δικά του έργα και το 1939 με την απόσυρση του Λούσιο Κόστα αναλαμβάνει το κτίριο του Υπουργείου παιδείας. Κάνει μια πληθώρα έργων πολλά από τα οποία έχουν ανατεθεί σε αυτόν από τους επικεφαλής των δήμων για σχεδιασμό του ελεύθερου χώρου αλλά και κτιριακών συγκροτημάτων προκειμένου να εξωραΐσουν τις πόλεις τους και να ενισχύσουν το τοπικό πνεύμα. Το 1964 γίνεται πραξικόπημα κι ο Νίεμαϊερ, ως μέλος του Κομμουνιστικού Κόμματος της Βραζιλίας (PCB) φεύγει από τη χώρα. Εγκαθίσταται στο Παρίσι, όπου ανοίγει το γραφείο του και περνάει αρκετό χρόνο στην Κούβα και τη Σοβιετική Ένωση. Το 1985 η δημοκρατία αποκαθίσταται στη Βραζιλία κι ο Νίεμαϊερ γυρίζει πίσω. Τιμάται με το Βραβείο Αρχιτεκτονικής Πρίτσκερ το 1988. Από το 1992 μέχρι το 1996 διατελεί πρόεδρος του Κομμουνιστικού Κόμματος. Ο  Όσκαρ Νίεμαϊερ δε σταμάτησε να εργάζεται μέχρι το τέλος της ζωής του. Η δουλειά του έχει να επιδείξει κάτι μοναδικό. Μια συνεχή κι αδιάκοπη εξέλιξη των καλλιτεχνικών του δυνατοτήτων. Δεν υπάρχει καμία απότομη αλλαγή ούτε ξαφνική εμφάνιση μιας καινούριας τάσης. Τα ίδια χαρακτηριστικά που υπήρχαν στην πρώιμη δουλειά του ξεχωρίζουν και στα τελευταία έργα του. Μια πληθώρα τύπων, μεγεθών και ειδών αρχιτεκτονικών χώρων με συγκεκριμένα χαρακτηριστικά που περικλείουν τις ιδέες του Μοντέρνου κινήματος της Βραζιλίας.

«Η πλαστικότητα και η ποικιλοχρωμία των τοπίων της Βραζιλίας, ένα κλίμα που απαιτεί τη μικρότερη δυνατή τεχνολογική βοήθεια, ένας τρόπος ζωής που βασίζεται στο παρών περισσότερο από ότι στη διφορούμενη ροή του γίγνεσθαι κι ένας λαός με πλούσια συναισθήματα στην εξωτερίκευση τους γίνονται ποίηση λυρική ενώ στην εσωτερίκευση τους κάμπτονται προς τα αρχέτυπα. Αυτά ίσως εξηγούν κάποια δεδομένα της ακμής της νέας Βραζιλιάνικης αρχιτεκτονικής.»